Burn-out is een van de grootste uitdagingen in onze moderne werkcultuur. Zowel individuen als werkgevers spelen een cruciale rol in het voorkomen van deze slopende aandoening. Burn-out ontstaat vaak door een combinatie van factoren, waaronder hoge werkdruk, gebrek aan autonomie en onvoldoende balans tussen werk en privé. Het aanpakken van burn-out vraagt om een gezamenlijke inspanning.
We lezen het overal wel, om aan zelfzorg te doen is het nuttig dat we gezond eten, voldoende slapen, een balans vinden tussen werk/privé, voldoende inlassen van me-time, jezelf cadeautjes geven, je eigen prestaties erkenning geven, voldoende beweging hebben, aan meditatie doen, yoga leren kennen, jezelf even volledig afsluiten van alles wat met social media te maken heeft, mild zijn voor jezelf, jezelf prioriteit geven, het voor jezelf gezellig maken in huis, een momentje installeren om even op adem te komen (al is het 5 minuten), op zoek gaan naar emotionele en mentale stabiliteit in een drukke samenleving,… Ik kan uren blijven doorgaan met nuttige tips, echter ben ik mezelf er van bewust dat deze nuttige tips moeilijk stand blijven houden als we het ons niet gunnen om nee te zeggen.
we kunnen het niet onder stoelen of banken steken, de term burn-out leeft rondom ons en als we niet oppassen maakt het ook een deel uit van ons leven. Sinds 2010 zijn de cijfers fel in het rood gestegen wat betreft ziekteverzuim, meer bepaald 36,8% van de Vlaamse werknemer leed in 2019 onder werkstress (De Tijd).
Gedrag is niet (altijd) zomaar gedrag, kinderen zijn niet gewoon stout en jongeren zijn niet gewoon ettertjes. Achter gedrag gaat vaak heel wat trauma, chronische stress, toxic omgevingen, angst, armoede e.c. schuil. Deze achterliggende effecten bevinden zich heel vaak op blinde vlekken waardoor we deze niet onmiddellijk zien, als we dit dan combineren met de veralgemening te maken 'dit kind is sus' of 'die jongere is zo', geeft ons dit geen ruimte om kennis te maken met die blinde vlek en de effectieve waarde en kracht dat dit kind of jongere is. Zoals Frank A. Fecser, CEO of the Positive Education Program, aangeeft is de kans groot dat kinderen of jongeren met een rugzak, de angsten, agressie, trauma’s, projecteren op leerkrachten, ouders, opvoeders, kortom hun hele omgeving. Hij stelt dat kinderen, net omwille van die projecties, mensen rondom hen meetrekken in hun crisis waardoor er conflictcyclussen kunnen ontstaan.
